Image Alt

De mensen

Sinds de opening van het Mijnmuseum in 2005 heeft het de lokale gemeenschap en de bezoekers meegeholpen om de geschiedenis van de mijnbouw in Limburg beter onder de aandacht te brengen. Tegelijkertijd is het mijnverleden van Limburg tot op zekere hoogte altijd onafscheidelijk geweest met de mensen in de regio. De vrijwilligers en de medewerkers van het museum, die het erfgoed van de mijnen beheerden waren vaak ex-mijnwerkers, die de objecten van de mijn gebruikten en ook meehielpen bij de realisatie van de  mijnbouwobjecten.

In deze rubriek vind je verhalen van mensen over de mijnbouwcultuur, de provincie Limburg en hun persoonlijke verhalen!

Museum personeel

Simone Claessens is sinds 2016 conservator van het Nederlands Mijnmuseum. Als curator is zij nauw betrokken bij zowel het museum als de mijnbouwcultuur in Heerlen. Voor haar is het meest interessante om in het museum te werken, de gesprekken met de oudere mijnwerkers. Ze luistert graag naar hun persoonlijke verhalen omdat “al die verhalen menselijk zijn, niet zoals hetgeen we uit boeken leren.”

“Het mijnverleden van Heerlen begrijpen, is begrijpen wie je bent!”|
Simone, de conservator van het Nederlands Mijnmuseum.

Museum personeel

Fons Bus is sinds september 2019 vrijwilliger bij het Nederlands Mijnmuseum. Hij heeft een sterke band met de stad Maastricht, waar hij en zijn ouders woonden en opgroeiden. In zijn jeugd verhuisde hij naar Kerkrade en woonde later in Heerlen. Hij was getuige van de meest welvarende periode van Heerlen. Maar hij zag Heerlen tussen de jaren zestig en negentig ook in een uitdagende periode belanden. Heerlen is echter altijd een mooie plek voor hem geweest. Hij is trots op de mijnbouwcultuur, maar ook op de mensen die hebben bijgedragen aan de mijnbouw in deze regio. Zoals hij zegt: “De mijnbouw is onze geschiedenis, ons erfgoed”.

“Je kunt wel zeggen in de lelijkheid van Heerlen ligt haar schoonheid.”
Fons, de vrijwilliger van het Nederlands Mijnmuseum.

Een ex-mijnwerker

Hans te Wiele is een 84-jarige ex-mijnwerker die in januari 1954 naar de Oranje-Nassau mijnen kwam. Hij begon als “sleper” met het transporteren van wagons met kolen of stenen van de belangrijkste galerijen. Hij werkte zich op tot opzichter te worden. Hij gaf eerst leiding aan drie mensen en na enige tijd groeide dit aantal tot ongeveer 25-30 mensen. Als opzichter zegt Hans dat hij verantwoordelijk was voor “het runnen van de ploeg van mensen en voor de veiligheid en gezondheid van de mijnwerkers”. In zijn baan legt Hans uit dat het belangrijk was om de nieuwe mijnwerkers te koppelen aan andere ervaren mijnwerkers die elkaar zouden begrijpen en van elkaar konden kunnen leren.

“Ofschoon het mijnbouwbedrijf prestatiegericht was, was veiligheid in de mijnen een factor die we nooit zijn vergeten.”
Hans, een ex-mijnwerker uit Nederland

Een ex-mijnwerker

Nico Maar, nu 76 jaar oud, was een voormalig elektricien en monteur bij de Oranje-Nassau mijnen. Zijn baan omvatte het onderhoud van de elektrische apparatuur, noodreparaties en tegen het einde van zijn loopbaan in de mijnen werd hij telefonist. Hij begon op 16-jarige leeftijd te werken in de Oranje-Nassau II-mijn, maar ging in 1959 werken in de Oranje-Nassau I-mijn.
Hij werkte 4 dagen in de mijn en kon 1 dag per week gebruiken om zijn opleiding af te maken. Toen de mijnen sloten, wierp zijn ervaring als telefonist zijn vruchten af en werd hij in dienst worden genomen bij een Nederlands telecommunicatiebedrijf (KPN). Zijn herinneringen en ervaringen aan het werken in de mijnen is iets dat hij nooit zal vergeten en de rest van zijn leven zal koesteren.

“Ik heb er geen spijt van dat ik ervoor heb gekozen om in de mijnen te werken. Ik heb daar een heerlijke tijd gehad en als ik terug in de tijd kon en het opnieuw zou doen, zou ik het weer doen!”
Nico, een ex-mijnwerker ui Nederland.

Een ontwerper

Akvilė V. komt uit Litouwen en studeert aan de Universiteit Maastricht. Als maker van de digitale 3D-collectie beschouwt ze mijnerfgoed als een basis van sociale waarde en identiteit binnen de gemeenschap van Heerlen. Ze zegt dat veel bewoners persoonlijke banden hebben met de mijnbouwcultuur: “Ze hebben verhalen gehoord toen ze jonger waren. Velen van hen hadden of hebben familieleden die in de mijnen werkten”. Daarom gelooft Akvilė dat die mijnen in het verleden niet zomaar een werkplek was; ze vertellen ook het verhaal van de herinnering en het verhaal van mensen in het heden.

“Het digitale houdt de geschiedenis levend en iedereen kan het horen, zien en ervaren, waar en wanneer dan ook.”
Akvilė V. Een ontwerper van de 3D-collectie van het Nederlands Mijnmuseum.

Een ontwerper

Paulo De Queiroz Golovattei komt uit Brazilië en studeert aan de Universiteit Maastricht. Sinds hij voor het eerst het Mijnmuseum bezocht, is hij geïnteresseerd in het vertellen van verhalen aan mensen over de mijnwerkers en hun ondergrondse werk. Voor hem is het leven van mijnwerkers niet beperkt tot hun ploegendienst, maar ze brachten hun vrije tijd door met de gemeenschap waarin ze woonden om zo hun sociale band te verstevigen. “Terwijl sommigen genoten van het kijken naar hun favoriete muziekkorps in de kerk of in het casino, genoten anderen van hun wekelijkse voetbalwedstrijd met collega’s”, zei Paulo. Door zijn betrokkenheid bij het Mijnmuseum, de verhalen van voormalige mijnwerkers en de provincie Limburg, is hij overtuigd dat er bij iedere mijnwerker (onder het stof van steenkool) passies en dromen, strijd en cultuur is.

“Het project is een manier om de mensen te eren die hun leven aan de ondergronds hebben gewijd!”
Paulo, maker van de 3D-collectie van het Nederlands Mijnmuseum.

Ontdek meer op de website van het Nederlands Mijnmuseum.

Hebt U vragen over het museum, deze website, over het project van de Universiteit van Maastricht of een andere vraag, stuur dan even een bericht.