Image Alt

Gezondheid in de mijnen

Gezondheidsrisico’s en consequenties

Het werk in de mijn was niet gemakkelijk. De mijnwerkers van de reddingsbrigade ondergronds moesten behoorlijk fit zijn. Tijdens een reddingspoging kon het zou zijn dat men een gewonde mijnwerkers honderden meters op een brancard moesten dragen. De mijnwerkers van de reddingsbrigade moesten regelmatig oefenen. Iedere mijnwerker kon lid worden van de reddingsbrigade, na het volgen van een speciale training.

De werkomstandigheden in de mijnen stelden de mijnwerkers bloot aan veel gezondheidsrisico’s. De mijnwerkers konden wel zelf kleine verwondingen, zoals snijwonden, behandelen met een kleine EHBO-doos die ze bij zich hadden. De mijnwerkers ondergronds werden blootgesteld aan giftige gassen en schadelijke materialen, zoals metalen en kolenstof (Quizizz, z.j.)
Verkeerde houdingen tijdens het werk vormden een extra belasting voor de gezondheid en welzijn van de mijnwerkers. Het vaak onmogelijk rechtop staan en geen bescherming voor hun handen en knieën leidde tot problemen met hun gewrichten en rug.
Andere veelvoorkomende gezondheidsproblemen die mijnwerkers kregen, nadat ze jarenlang in de mijn gewerkt hadden, waren huidziekten, gehoorverlies en kanker, waaronder soorten long-, neus- en maagdarmkanker (Occupational Disease in Mines, 2018).
Het meest voorkomende gezondheidsprobleem waar mijnwerkers aan leden, was ‘silicose’ ook wel bekend als ‘stoflongen” of ‘Pneumoconiose’ (Fun Trivia, z.j.). Iedereen die ondergronds kwam te werken werd röntgenologisch onderzocht op eventueel al aanwezige aandoeningen van de luchtwegen. Bijna elke mijnwerker had of heeft nog steeds last van stoflongen.

“De meest voorkomende gezondheidsproblemen waar mijnwerkers aan leden, was ‘silicose’ ook wel bekend als ‘stoflongen’ (sjtöb)”

Het is bijna niet te voorkomen dat steenstof en kolenstof in de longen terecht komt. Hoe ouder de mijnwerker werd, hoe meer hij last kreeg van stoflongen. Stoflongen zijn niet te genezen en wordt vaak pas na jaren vastgesteld. Na verloop van tijd neemt de longcapaciteit van een mijnwerker af en leden veel mijnwerkers aan hypoxemie (lage zuurstofconcentraties in het bloed).

Het lage zuurstofgehalte in het bloed beïnvloed het hele lichaam, inclusief hersen- en hartfuncties. Stof in de longen leidde vaak tot littekenweefsel, dat op zijn beurt langzaam de long van de mijnwerker zou overnemen (The Guardian, 2019). De ziekte wordt in de provincie Limburg ook wel silicose of sjtöb genoemd.

Na hun dienst moesten de mijnwerkers verplicht douchen. Gevaarlijke stoffen uit de mijnen, zoals zwavel, waren levensgevaarlijke en bleef zelfs onder hun vingernagels zitten. (Quizizz, z.j.). De huizen van veel mijnwerkers hadden geen douche of bad en zelfs als ze dat wel hadden, was er vaak geen warm water beschikbaar.  Daarom was het een essentiële veiligheidsprocedure na het werk om al het stof en vuiligheid eraf te krijgen. De mijnwerkers schrobben elkaars ruggen (Rare Historical Photos, 2017).

Test je kennis

Ontdek meer op de website van het Nederlands Mijnmuseum.

Hebt U vragen over het museum, deze website, over het project van de Universiteit van Maastricht of een andere vraag, stuur dan even een bericht.